|
Işık(düş sokağı (Işık)
 1237
|
|
2 Ağustos 2005 Salı
21:14:35
|
|
|
Nasıl başlayacağımı bilmediğim bir ayrılığa daha girdim. Zaten sevdamın da bir başlangıcı yoktu ki! Nerede başladığını bilmiyordum, nasıl bittiğini de anlayamadım... Anlamsızlıklar doğurdum kafamın içinde, hep beynimi kemiren, bir türlü cevabını bulamadığım soru işaretleri... Cevap arar oldum ama hangi soruya cevap arıyordum ki!
Yürüdüm, yoruldum, bir ara durdum, dinlendim ve dinledim de kendimi... Olduğum yer neresiydi, içimdeki ses neredeydi? Sorular vardı hep kalbimin en derinlerinde, bir tarafta da gönlümün sotelerinde sakladığım, ıssız, kimsesiz ama umutlu sevgilerim... Gecelerim de vardı benim, sessiz bekleyişlerim ve bitmek tükenmek bilmeyen özlemim. Ne çare bir tek sen yoktun! O koca boşluğumu dolduracak, küçücük sevgin eksikti bana ve zaman da eksiltti beni, ömrümden hep birilerini çaldı, alıp karanlıklara çekti seni... Ayrılığın yelleri yavaş yavaş gönlüme acısını bıraktığında bende yelkenimi indiriyordum yalnızlığıma... Gözyaşlarımı bırakıyordum yokluğuna, anlamadın, görmedin, göremezdin!
Hep birşeyler isteyen sen oldun, hep vermeden alan da! Bir gururum kalmıştı taze, küflenen sevgilerimin içinde, onu da aldın ve gittin! Her zaman kazandım diye sevinen sen, aslında en büyük sevgiyi kaybetmiştin. Hiç bir zaman sen kazanmamıştın, ben de galip gelmemiştim zaten... Kazanan kim di öyleyse sevinen kim di? Her zaman cevabını aradığım sorulardı kazanan, çözülmedikleri için onlar galip gelmişlerdi... Durdu yine saatler ve bitmek bilmeyen geceler üstüme geliyorlar. Labirentlerimin çıkmazında hep senin çıkmazına giriyorum ben! Yeşermek bilmeyen sevgiler ekiyorum gönlümün kurak bahçesine ve bir soru işareti daha katıyorum gönlümün bilinmeyenlerine.. Bir sigara daha yaktım sensizliğime, dumanında aradım seni ama göklere uçtun tutamadım. Senden sonra ağzımda hep arpa ve tütün tadı... Bu da ayrılığın tadı olsa gerek! Senden sonra hep bir ışık karanlık geceme, ufacık ama hiç sönmeyen! Senden sonra hep bir alev içimde sönsün diye gözyaşımı içime akıttığım ! ve senden sonra benliğini yitirmiş bir ben, şu anlamsız dünyada bir başına kalan... Şimdi yalnızlığın yokuşunu çıkmaktayım ağır ağır, ufak adımlarla! Yavaşlamalıyım biraz acı çekerek çıkmalıyım. Dinlenmeliyim biraz bu aşk beni çok yormuş... Özlenmeliyim, biraz da özlemeliyim, biraz da özlemeliyim!
Bu aşk hiç bitmesin derken, arkamdan usulca söylenen dön sesleri. Duyamıyorum bile içimde feryatlar kopuyor! Kimin gücü yeter beni hayatın düzlüğüne çıkarmaya, kim benim kadar zorları sever? Hiç bir sözüm kalmadı kelime haznemde ki söyleyecek mecalim de yok! Tutuluyor dilim kal diyemem, adımlarım duruyor geri getiremem! Sen yine de son bir veda et alıp ruhunu uzaklara GİTMEDEN ÖNCE...!
|
|